De reis is begonnen

24e februari: Vandaag is de reis echt begonnen! Na alle voorbereidingen ben ik om 2 uur in de auto gestapt en met mijn ouders naar Brussel gereden. Om half 5 hadden Amanda en ik afgesproken. Michelle en Anne hadden besloten om ons uit te komen zwaaien er waren uiteindelijk als eerst op het vliegveld;). Toen hebben we alle tassen ingecheckt en nog even wat gedronken met onze ouders en vriendinnetjes. Om 18:45 was het dan toch echt tijd om door de douane te gaan! Na afscheid genomen te hebben van Anne, Michelle en mijn ouders kon het grote avontuur echt gaan beginnen. Maar toen begon het al, we stonden bij de verkeerde gate :s Oeps laatste oproep Addis Abeba is al geweest. Ik dus al helemaal in de stress en “snel” wandelend naar de goede gate (volgens Amanda rende ik). Maar gelukkig het vliegtuig staat er nog en we zijn niet de laatste!!
Om half 8 vertrok het vliegtuig naar Parijs waar er nog mensen bij zouden komen. In Parijs kwamen we erachter dat het vliegtuig niet helemaal vol zat, dus hebben we snel extra stoelen gepakt zodat we goed konden slapen! Maar natuurlijk wilde we eerst de Eiffeltoren zien en er kwam nog “dinner” volgens de steward! En dat slaan wij natuurlijk niet af. Het dinner liet behoorlijk op zich wachten dus toch besloten om te gaan slapen. Om 12 uur word ik wakker gemaakt met de vraag of kip of vis wil? Uuuhm doe maar kip! Ik was best benieuwd wat ik kreeg, maar had eigenlijk niet meer zo’n honger. Na het eten ben ik mijn boekje gaan lezen met verhaaltjes van vrienden en familie, echt super leuk. Die zal ik zeker nog een paar keer teruglezen.
Om 3 uur werd ik weer wakker gemaakt met de vraag of ik ontbijt wilde? Met het dinner nog achter mijn kiezen toch maar afgeslagen.
Eenmaal in Addis Abeba aangekomen om 7.10u (5.10u in NL) moesten we een uurtje of 2 wachten op het vliegveld voor onze vlucht naar Lilongwe(hoofdstad Malawi). Op het vliegveld hebben we wel moeten lachen om een hele grote groep Japanners die er verdwaald rondliepen. Hoewel het voor ons ook onduidelijk was wat we precies moesten doen, waren zij echt wanhopig. Ze probeerde zelfs door de douane terug naar de incheckbalie te gaan?? Beetje raar.
We hadden ons voorbereid dat we in Afrika veel aangestaard zouden worden door de bevolking, maar Japanners kunnen er ook wat van. Het leek echt net of ze nog nooit een blanke hadden gezien en ze waren behoorlijk over ons aan het roddelen (En ja, dat kon ik verstaan!).
Toen konden we eindelijk ons vliegtuig naar Lilongwe in, we waren behoorlijk moe en zijn vrijwel direct in slaap gevallen. En ja hoor toen waren we er eindelijk, om half 1 (half 12 in NL) kwamen we aan op Lilongwe Airport en de zon lachte ons al tegemoet! We zijn eindelijk in Malawi het warme hart van Afrika. Nadat we onze koffers hadden gepakt liepen we naar de aankomsthal om onze chauffeur te zoeken. Maar jullie raden het al, geen chauffeur. Vol goede moed gingen we wachten, afrikanen staan er om bekend alles op hun gemak te doen. Na één uur wachten toch maar gebeld naar het ziekenhuis met de vraag of er wel iemand komt. Nu blijkt dat onze chauffeur op vakantie is en geen vervanging heeft geregeld, ook leuk!!! Maar ze gingen meteen vervanging regelen dus we moesten maar even op het vliegveld wachten. Het wachten op het vliegveld was niet heel erg, lekker buiten in het zonnetje van de natuur genieten. Ik heb al gemerkt dat Malawiers ontzettend vriendelijke mensen zijn. We werden constant aangesproken en ze hadden medelijden met ons dat we zolang moesten wachten. Tijdens het wachten ook ontdekt dat mijn koffer was opengebroken! Heel mijn koffer overhoop en ze hadden mijn persoonlijke apotheek even grondig bekeken. Er was gelukkig niets weg of toegevoegd!! Alleen cijferslotje helemaal kapot (sorry mam!) Na een aantal telefoontjes, 5 uur wachten en heel wat gesprekken met Malawiers verder kwam dan eindelijk onze verlossing. Samen met onze koffers achterin en op naar Nkhoma (spreek uit Koma) waar ons guesthouse is. Het was ondertussen donker dus we konden niet zoveel zien van de omgeving. De wegen zijn erg goed, maar ik heb toch wat angsten gehad over het rijgedrag van de Malawiers, ze rijden hier ook heel verwarrend aan de verkeerde kant van de weg!!
Toen kwamen we op de plek van bestemming en ons guesthouse is echt adembenemend mooi! We kregen een rondleiding door het huis en het heeft echt alles, wc met doortrek functie, 2 warme douches en bad, keuken, lounge, eetkamer en een grote tuin. We hebben ook een aantal huisgenoten, Max uit Malawi en Albert uit Zuid-Afrika. Er wonen ook nog 3 Nederlandse en 2 Amerikaanse studenten, maar die zijn weg voor een tripje en die komen zondag terug.
Toen kregen we eindelijk onze sleutel van de kamer. Na de belangrijkste spulletjes uitgepakt te hebben wilde ik meteen mijn bed in duiken. Alleen toen begon mijn klamboe avontuur en dat verliep helaas niet zo goed!! Je zou denken zo moeilijk is dat niet, maar ik zat behoorlijk in de knoop!!! Amanda een ervaren klamboeligger heeft me erg hard uit gelachen. Voor we gingen slapen kwam Amanda ook nog doodleuk met de opmerking “volgens mij heeft dit deken vlooien?!”. Dat was voor mij het teken dag deken, dag slaap en ik kreeg natuurlijk ook overal jeuk! Gelukkig waren het geen vlooien en konden we eindelijk na een reis van 30uur gaan slapen.



Na een heerlijke nacht slapen zijn we op zaterdag door Max rondgeleid door de omgeving van Nkhoma. Het dorpje licht midden in de bergen en is omringd door bomen en heel veel groen. Het dorp heeft een kerk, school, markt en een ziekenhuis(waar wij zullen gaan werken). Max heeft ons kort het ziekenhuis laten zien, het is een behoorlijk groot ziekenhuis voor Afrikaanse begrippen. Het ziekenhuis heeft allemaal verschillende gebouwen die allemaal verschillende afdelingen voorstellen. We zijn er vluchtig door heen gelopen en maandag zullen we ons gaan melden voor onze eerste stagedag, ik ben erg benieuwd. Ik zal jullie in mijn volgende verhaal meer vertellen over mijn ervaringen met het ziekenhuis.
Het ziekenhuis is ongeveer 2 minuten lopen van ons guesthouse en als we naar het dorp willen is de kortste weg door het ziekenhuis. Max vroeg ons om de 5 minuten of we de weg nog terug wisten naar het ziekenhuis? Wij natuurlijk braaf “Ja” zeggen, maar eerlijk gezegd was het voor mij één groot doolhof.
Daarna liepen we over een lange weg naar de markt toe en heeft Max veel over zichzelf verteld en ons al een paar woordjes Chichewa geleerd. Het is ontzettend lekker weer buiten en er lopen veel mensen rond en kijken ons allemaal nieuwsgierig aan, vooral de kinderen. Er lopen veel verschillende types mensen rond, met of zonder schoenen, mensen met traditionele kleren maar ook moderne kleren (voetbal, Obama en Barbie shirtjes, ). Er lopen mensen en kinderen met manden op hun hoofd, maar ook mannen met gillende geiten op hun fiets (wat niemand raar vindt?!)
Toen kwamen we op de markt en dat was voor mij behoorlijk slikken. Ik kon gewoon niet geloven wat is zag. Het was ongelofelijk druk en er waren tientallen dezelfde kraampjes. Het eerste kraampjes verkocht “vers” vlees wat al lekker lag te garen in de zon. Onze eerste gedachte was “nee dankje, wij worden vegetarisch”. Er waren kraampjes met kleding, pannen, groentes, speelgoed etc. Ik heb mijn ogen uitgekeken, vooral omdat de mensen hutje mutje op elkaar zitten en allemaal hetzelfde aan het verkopen zijn. Toen kwamen we in een ruimte met allemaal vis. Gelukkig had ik ontbeten want wat een eye-opener was dat. Er waren wel 20 kraampjes met kleine visjes (allemaal dezelfde). De hitte en de stank waren echt niet te verdragen en die zal ik ook niet snel meer vergeten. We hebben uiteindelijk alleen maar wat groente gekocht, wat hier allemaal erg goedkoop is!
De hele belevenis op de markt, de loslopende dieren, de geur, de kinderen, de vriendelijke mensen, de armoede en de verwachtingsvolle blikken hebben heel veel indruk op me gemaakt!! Vervolgens heb ik het aanbod van heerlijke gebakken vliegende mieren moeten afslaan, want had niet bepaald honger meer. Wellicht dat ik het een andere keer probeer, maar ik denk het niet;)

Zondag zijn we ook nog even naar de markt geweest, maar er was niet zoveel te doen. We hebben de omgeving even bekeken en zijn toen weer terug naar het guesthouse gegaan. Ik kan er nog steeds niet over uit hoe mooi het hier allemaal is, de geur, de rust en de bevolking zijn echt adembenemend. Ik kijk al helemaal uit naar wat ik hier allemaal ga beleven en kan niet wachten om dit met jullie te delen. De rest van de dag heb ik lekker wat gelezen en van het zonnetje genoten! ’s Avonds kwamen de 3 Nederlandse en 2 Amerikaanse studenten thuis van hun trip naar Zambia. Ze hebben ons veel kunnen vertellen over Malawi en over het ziekenhuis en zullen ons morgen ook op sleeptouw nemen:) Gelukkig maar, want was behoorlijk zenuwachtig. In Zambia waren ze op safari geweest en we hebben meteen foto’s kunnen kijken, echt super mooi. Eind april zullen wij ook op safari gaan in Zambia en ik kan niet wachten om al die mooie dieren en omgeving te zien.

Maandag was onze eerste stagedag. Om vijf voor 7 gingen we naar het ziekenhuis waar de overdracht plaats vindt. Deze overdracht begint om 7uur, maar het is erg normaal voor de verpleegkundige en dokters om pas een half uur later te komen. Ik kon ook helemaal niets verstaan van de overdracht terwijl het wel in het engels was, ik moet nog erg wennen aan afrikaans engels!!
Ze verwachten hier van ons dat we vijf dagen in de week stage gaan lopen en daarom zullen we eerder stoppen om aan ons project te kunnen werken. Amanda zal op de kinder afdeling gaan werken en ik op de mannen/vrouwen afdeling. Na 4 weken zullen we wisselen van afdeling.
Sharon en Charlotte onze huisgenootjes hebben ons alle afdelingen van het ziekenhuis laten zien en dat heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. Alle patiënten moeten in het ziekenhuis een guardian hebben. Dit is één of meerdere leden van de familie die dag en nacht in het ziekenhuis aanwezig moeten zijn. Zij slapen ook in het ziekenhuis op een matje op de grond. De guardians doen alle hand en span dingetjes zoals wassen, toilet helpen, drinken geven, koken etc. Dit geeft heel veel minder taken voor de verpleegkundige. Tijdens de rondleiding heb ik al veel rare dingen gezien, de kindjes liggen met drieën in één bedje. Bij het lab, rontgen en voor de aids testen staat een lange rij waar je misschien wel 2 uur moet wachten. Op de poli staat een hele lange rij van wel honderd mensen die zich allemaal inschrijven om langs de arts te gaan. Deze mensen worden in 2 uur gezien en eventueel doorverwezen naar de afdelingen, maar dit is alleen als de arts komt opdagen?!!
In het begin van de ochtend zijn de afdelingen ook erg leeg, maar na de poli ligt alles helemaal vol.
Op mijn afdeling werd ik rondgeleid door Betty een Amerikaanse verpleegkundige, zij heeft me een beetje uitgelegd wat er allemaal op de afdeling gedaan moet worden. ’s Ochtends begint eerst de artsenronde waarin elke patiënt gezien wordt, een verpleegkundige loopt dan mee en noteert de afspraken, neemt eventueel bloed af en geeft de medicatie. Ondanks de weinig taken die de verpleegkundige hebben worden de taken soms dagen later pas uitgevoerd, maar dat is hier heel normaal.
De kamers zijn erg vol er liggen 8 mensen (vanaf 7jaar en ouder) op 1 kamer en dan zijn de guardians er nog bij, het is dus lekker knus;). Veel van de patiënten kunnen geen engels dus de communicatie is ook erg lastig, gelukkig zijn er verpleegkundige die kunnen vertalen. Helaas zijn de verpleegkundige nooit in de buurt.
De pauze is van 11 tot 1 en daarna werk je door tot 4uur, maar het is blijkbaar geen probleem als je een middagje thuisblijft. Ik heb veel gezien vandaag op de afdeling en het is zoveel anders dan bij ons in Nederland, er wordt hier constant gezegd “je moet het maar niet gaan vergelijken, maar je moet gewoon je best doen en doen wat jij denkt dat goed is”. Ik moet nog heel erg wennen en zal zeker nog wat dagen met Betty mee gaan lopen. Ik hoop wel dat ik snel zelfstandig aan de slag kan gaan. Ik denk dat ik hier namelijk heel veel kan leren, omdat ze je heel erg vrij laten in wat je doet.
´s avonds hadden we onze eerste powercut. Om 7pm viel de stroom uit, natuurlijk net toen we wilde gaan koken:S, maar gelukkig om half 10pm ging het licht weer aan. Het komt vaak voor dat na een flinke stortbui de stroom uitvalt en het had ’s middags behoorlijk geregend. Het val hier met bakken naar beneden en de weg naar ons guesthouse was een hele waterval geworden!!

Ik zal jullie binnenkort meer vertellen over mijn ervaringen in het ziekenhuis. Voor nu hou ik het weer even voor gezien, het verhaal is ook al behoorlijk lang zoals jullie gemerkt hebben ;). Ik ga mijn best doen om mijn verhalen korter te maken, maar ik wil jullie zoveel vertellen over wat ik hier allemaal meemaak. Ik had denk ik nog wel 7 kantjes kunnen tikken, maar dat bespaar ik jullie ;)
Wanneer mijn volgende bericht is weet ik nog niet, want het internet is echt extreem langzaam en er is dus ook geregeld een powercut.
Ik wil jullie allemaal alvast bedanken voor het volgen van mijn avonturen via deze weblog en ik hoop dat jullie een beetje een indruk krijgen hoe ik hier mijn dagen tot nu toe doorkom in het warme hart van Afrika.

Heel veel Liefs,

Mirte

P.s. Zoals ik al verwacht had hebben ze hier veel moeite met het uitspreken van mijn naam, maar de creaties die ze maken zijn hilarisch. De meest voorkomende zijn deze: Mitte, Misse, Marte, Mirta Matti en Max noemt me soms van Aken!!

P.s.s. Ik wil jullie allemaal een hele fijne Carnaval wensen! Geniet ervan, ga vooral helemaal los ;) En ik hoor de verhalen wel!!

P.s.s.s Omdat internet zo langzaam is heb ik mijn foto’s op een mijnalbum gezet! Ik zal binnenkort meer foto’s van de omgeving erop zetten. de site is: http://www.mijnalbum.nl/Album=FU6NSRBE